NESLOGGER

Yani benim gözlerimin bunca yıl gördükleri, Bir gün benimle birlikte Yok olup gidecekler öyle mi? Bizim seninle yapamadıklarımız da, yaptıklarımız da, birlikteyken olduklarımız da bu dünyada bir daha olmayacak. Benim olabileceğim bazı şeyler var. Senin olabileceğin bazı şeyler var. Sırayla bunları göreceğiz. Hiçbiri de bize benzemeyecek. Böylece yaşayıp gideceğiz galiba, "bütün mümkünlerin kıyısında."

  "Bırak kurt kemirsin seni. Madem ki kurdun dişine göresin." Buradaki yenilgi, bu takatsizlik bizi en çok sakınmamız gereken yerimizden vuruyor. Hiçbir şeyi paklamayacak, sevdiğimiz şeyleri tanınmaz hale getirecek. Korkutuyor bu beni.  Öylesi, fiziksel etkiler, bu mücadeleye harcanan günler, haftalar bunlar katlanılır ve geçer. Sevilebilir bile bazen. Esas seni değiştirecek diye korkuyorum. İnsanın sadece kendisi ile, algıladıkları ile meşgul olmasını sağlayan bir şey bu. Bu da başka bir odası değil mi bencilliğin. Benim tanıdığım parıltının barınamayacağı bir oda.  Kendinde kerametler uyduran adamların sıkça söylediği şeylerle pişti olma pahasına düşündüklerimi söyleyeyim. Zaten varsa bir keramet, bende değil dünyadadır. :) Canım dünya! Huzursuz bir akşamdı dün akşam. Aslında öyle olmaması beklenirdi.  Son günlerde, galiba sadece bana bakan yüzünde de değil, dünya ile yeni bir uzlaşma zeminine karar vermişsin gibi bir izlenimim var. Bilmem doğru mu, ahkam kesmekten de çekin

  " Benim olabileceğim bazı şeyler var. Senin olabileceğin bazı şeyler var. Sırayla bunları göreceğiz. Hiçbiri de bize benzemeyecek. Böylece yaşayıp gideceğiz galiba"  Bu çok çirkin değil mi? İnsan bağımlısı olmadığıma eminim ama bir süredir her heh! dediğim şeye ulaşmamın ardından önüme çıkan şey ile ilgili düşününce önüme bu çıktı. Bütün mümkünlerin kıyısında yaşayıp gittiğini "bilerek" yaşamak problemi. Hiçbirinin bize benzememesinin yanı sıra bir de hiçbirinin birbirine benzememesi de cabası değil mi? Bu durumda elde kalan mış gibi davranmak ve yetinmek değilse de elde ettiğini benimsemek, belki mecburiyet değil ama kesinlikle metazorik :)  İnsanın büyümesi ile kabul etmesi gereken bir şey sanırım bunu. "Sen bile böyle söylüyorsan." Vazgeçemediğim şey ne biliyor musun? Emin olamamak. Emin olduğum şeylerin sonunda patates olunca daha fazla şey hissetmemin sebebi de bu. Tercih ettiğim şeylerin vazgeçtiklerime değdiğine emin olamıyorum. Emin olup yanıldık

Yağmur tenteyi sıvazlıyor Salyangozlar yuvalarında, solucanlar sarılmış Bir nefes alayım diyorum elim sigaraya gidiyor Ellerimi yıkıyorum, yüzüm sen Bir nefes alayım diyorum Alırken ben Verirken sen Külü kucağıma düşüyor Düşerken ben Yakarken sen Van gogh çizimi bu resmi  NASA çekmiş bu filmi Dur ben bir nefes alayım diyorum  Diyorum da ben Biliyor yağmur geçmez tente acısı Geçmez sıvazlamayla bu pelte ağrı Dur bir de ben deneyeyim diyorum  Yağmur enseme düşüyor  Damla işte be! Düşerken ben  Akarken sen 

Seninle ilgili, kendimi de dışarıda bırakıp düşündüğüm zamanlarda en çok aklımın takıldığı şey; etrafında gördüklerin, insanlar, pazarlıklar, zaaflar, hırslar canımı sıkıyor. Mümkün olsa ve elimden gelse, aklının sadece meşgul olmasının ne kadar güzel olduğunu bildiğim şeylerle meşgul olmasını sağlayabilseydim. Gerçi bu afaki ve varlığı kendisini yalanlayan bir dilek bir taraftan ama... Olsun, öyle düşünmek güzel. Anlattığın gibi durumların içinde seni, hissettiklerini düşünmek çok iç sıkıcı. Bence bu dünyada kötüler hep aynı şeyi söylüyor, değişik biçimlerde ve değişik cümlelerle. Üzgünler de, yerini yadırgayanlar da, iyiler de, mutlular da, mutsuzlar da, kaygılılar da... Bunlar bir kişi değil ama, birer hal. Her biri başka birinin içinde, bazen aynı kişinin değişik zamanlarda içinde bir görünüp bir kayboluyor. Ama her biri hep aynı şeyi farklı cümlelerle söylüyor gibi. Bazen insan bir gün bundan sıkılırmış gibi geliyor bana. Kendinden ve dünyadan.  25 yaşında umarım daha önce anlamad

  Birkaç zaman sonra her şey başka türlü olacak. Bekleyeceğiz, bekliyoruz, bekledik. Bu bende çok usta bir dolandırıcıya yine kanmış olmak gibi bir his uyandırıyor bir süredir. Ne çok söyledim bunu. Artık bugünle ve yarınla ilgilenmek istediğime karar verdim kaç kere. Bir daha kanmayacaktım o numaralara. Ama sonra. Pat! Yine kanmışım. Farkında bile değilim. Ama gerçekten de öyle. Hiç bu kadar haklı olduğum bir zaman olmamıştı, birkaç zaman sonra her şey çok farklı olacak ve şimdi o zamanı beklemeliyim. Daha önce 30 kere kanmış olmak bir iç burkuntusu yaratıyor tabi ama her seferinde de ilk seferindeki gibi, bu sefer bu oyunu kazanırsa bütün talihi dönecek kaybeden kumarbaz gibi inanacağım, inanıyorum, inandım. :) Bir süredir, bir yandan etrafımda olan bitenin, içinde bulunduğum hâlin körüklediği, bir taraftan benim takılmayı galiba sevdiğim meseleler -yine- dönüyor aklımda. Temel sorulara dönüş. Birazcık sözünü etmiştim. Nedir benim bu dünyada büyülendiğim şey. Sevdiklerimi neden seviy